(Vrije vertaling van een tekst van Claude Pellerin Sensei zomer 2021)

Meer dan een jaar geleden haalde het virus ons van de tatami, en ontnam ons van alles wat onze discipline ons brengt, zowel fysiek als mentaal. Maar ... ons aanpassen aan situaties en er positief op reageren, is een integraal onderdeel van de Aikido-praktijk ...

Velen hebben hun training voortgezet; met dagelijkse oefeningen of met de videosessies of ...

Al meerdere keren werden wij weerhouden om elkaar te ontmoeten en het nuttige aan het aangename koppelen: samen op stap gaan, vrienden ontmoeten, toffe momenten delen en vanalles uitwisselen, tijd nemen om de balans van onze training op te maken...

Uiteindelijk kan dit ons opgelegd sabbatjaar ook een interessante tijd van reflectie op onze Aikido-beoefening zijn; een tijd om ons bewuster te worden van de oefenvormen waarop we ons focussen: bijvoorbeeld op wat ikkyo is? of op hoe we Ikkyo uitvoeren? Dezelfde vraag kan natuurlijk ook worden gesteld voor elke andere Aikido-beweging, om zich zo te bevrijden van vraagtekens en knelpunten; om zich zo open te stellen voor nieuwe benaderingen, nieuwe percepties; om zo te evolueren, zowel wat onze praktijk als wat ons eigen zelve betreft. Want we verwijzen uiteraard allemaal naar onze "basis" of de "oorsprong" ervan, maar ook deze evolueren voor ieder op zich; en beide laten onze techniek evolueren, zoals ook onze techniek onze basis laat evolueren.

In deze gaf Tamura Sensei ons kort voor zijn heengaan deze weerspiegeling nog mee:

"Voor mij is Aikido Shisei Kokyu".

Deze woorden zullen natuurlijk niet voor iedereen hetzelfde betekenen; ze zullen immers niet worden gedragen door dezelfde ervaring, dezelfde praktijk ...

Ik kijk uit naar ons weerzien,

Zeer vriendelijke groet aan iedereen,

Claude Pellerin